Gewijzigde plannen; vruchtbaar dagje

Deze dag verliep heel anders dan we aanvankelijk hadden gedacht. Het plan was om vandaag en morgen naar Lake Malawi te gaan. Er waren echter tal van redenen om dat uit te stellen. Ten eerste de enkel van Els. Hoewel het vanmorgen al een stuk beter ging als gisteravond, kon ze hem niet belasten. Gelukkig bracht Jennifer van het YWAM team haar krukken, die ze zelf inmiddels niet meer nodig had. Nu kon Els in elk geval door het huis strompelen. Ten tweede hadden Frank en Sandra net dit weekend een nieuwe guard. Niet handig om er dan meteen het hele weekend niet te zijn. Nu kon de beste man even geïnstrueerd worden. Ten derde zou misschien de double cab auto, de Toyota Prado, klaar zijn. Kortom, deze dag startte na het ontbijt met eitje meteen met een bezoek aan de stad om te beginnen met de markt. Ik denk niet dat het ooit echt zou wennen voor mij. De chaos, de stinkende vis, de slager met zijn botte bijl (jawel, hij stond weer enthousiast in beesten te hakken), de koeienkoppen, de kleine jongetjes die je spullen willen sjouwen om zo een extra centje te verdienen. Frank baant zich er behendig een weg door.

Na de markt maar eens bij de 'garage' langs om te kijken hoe het er mee staat. Als je dat niet doet, krijgen anderen altijd meer prioriteit. Plannen valt sowieso niet binnen de competenties van de gemiddelde Mozambikaan. In elk geval is dit een betrouwbaar persoon, zodat je niet bang hoeft te zijn dat je auto van originele onderdelen wordt gestript, welke dan vervangen worden door goedkope Chinese B-keuze. Voor de automonteur moeten we de sloppenwijk in over nauwelijks begaanbare onverharde paden. Auto's hebben hier een zeer zwaar leven, maar de witte pick-up doet het nog verrassend goed. Pas als Frank stopt herken ik de plek. Acher een rieten schutting is zijn 'werkplaats'; in de open lucht. Bepaald geen Bovag garage... Al eerder ben ik met hem bij de monteur geweest. Desondanks verbaas ik me opnieuw dat iemand zo kan en wil wonen en werken. Hij heeft de zaak aan huis, dus achterin hangt de was te drogen in de zon en ervoor staat het helemaal vol met auto's die gerepareerd moeten worden en autowrakken. En daartussen spelen zijn kinderen. Je kunt er je kont niet keren en het is me een volslagen raadsel hoe je zo aan auto's kunt sleutelen. Een smeerbrug? nooit van gehoord. Je kruipt gewoon onder de auto met je rug op een stuk karton en monteert zo hele versnellingsbakken en motorblokken uit en in auto's. Waarom ziet men niet in dat met wat simpele ingrepen ze zich zouden kunnen onderscheiden als 'betere' garagewerkplaats? Gewoon de bende opruimen, de wrakken verwijderen. Alle auto's wat netter neer zetten. Kost allemaal niks, maar maakt gelijk een stuk betere indruk.

Garagewerkplaats of autokerkhof? Je blijft je verbazen.

Je werkt er, woont er, je kinderen spelen er.

Lekker veel ruimte om te werken...

Van de lijst met 18 punten bleken de er een hoop nog niet gedaan te zijn. Maar hij zou hem vandaag wel rijdend krijgen. Na een tijdje ter plekke gewacht te hebben werd afgesproken dat hij de auto aan het eind van de middag af zou leveren. Na een herhalingstelefoontje is dat zowaar gebeurd, zodat we morgen met de double cab naar Lake Malawi kunnen gaan. Dat betekent toch een stuk comfortabeler reis dan met de pickup, waar er 2 personen achterin de bak moeten. Eventjes is dat wel leuk, maar niet voor een rit van 2 uur.

Eindelijk is de rode Toyota Prado terug. Alleen voor het weekend. Dinsdag gaat hij weer terug.

Zoals ik gisteren al schreef waren Sandra en Els gisteren in de 'Kijkshop', een winkel van Sinkel, waar de meeste producten achter glas staan. En daar stond zo maar ineens: een dubbeldeurs koelkast! Een koelkast, nou en? Ja, een koelkast! Bedenk dat Frank en Sandra in februari vorig jaar eindelijk een stroomaansluiting kregen en dat de koelkast die met de eerste container was mee gekomen het daarna slechts anderhalve maand heeft gedaan. Daarna talloze keren gepoogd het ding te repareren. Moet je uiteraard zelf doen, want hier een monteur bellen gaat even niet lukken... In november waren ze daar wel klaar mee, de koelkast bleek niet te repareren. Na een gift voor een nieuwe begon de zoektocht daar naar. Even naar de Mediamarkt gaan is er hier ook niet bij. In heel Lichinga en in de wijde omtrek was er geen te vinden. Daar is hier gewoon geen markt voor met al die armoede om je heen. Dan maar uit Malawi halen, want daar hebben ze er wel? Geen optie, want na een paar honderd kilometer achter in de auto over alle hobbel-de-bobbel weggetjes en dan is die ook weer stuk. De laatste weken waren ze in contact met iemand in Maputo (de hoofdstad, ligt helemaal in het zuiden, zo'n 2400 km verderop). Daar is nog wel eens iets te verkrijgen wat hier absoluut onmogelijk is. Die zou dan hier ingevlogen worden, of per vrachtwagen hierheen komen. Maar communicatie is ook niet het sterkste punt van menig Mozambikaan. Afgelopen week nog geprobeerd een merk en typenummer aan hem te ontfutselen, zodat ze konden kijken of ze die wilden. Het enige wat terugkwam was het aantal liters... Om moedeloos van te worden. En toen ineens zag Els hem staan: exact de dubbeldeurs koelkast van het merk en type die ze zo graag wilden. Een echte gebedsverhoring! Maar eh, een koelkast, is dat zo'n big deal dan? Jazeker. Wij zijn er zo aan gewend dat het net zo logisch is als water uit de kraan of elektriciteit uit het stopcontact. Maar ook dat zijn hier absoluut geen voor de hand liggende zaken. Het niet hebben van een koelkast in een warm land heeft veel impact op het dagelijks leven. Omdat je je spullen niet kunt bewaren ga je minimaal om de dag naar de markt en dat kost (veel) tijd. Bepaalde producten zet je gewoon uit je hoofd, zoals bijv. verse melk. Dat is ook moeilijk te verkrijgen hier, dus als het er is wil je juist meer inkopen. Restjes bewaren? Gaat niet. Nooit eens iets kouds drinken, alles is minimaal op kamertemperatuur (momenteel zo'n 22-24 graden). Dus ja, zoiets vanzelfsprekends (voor ons) als een koelvriescombi maak het leven hier zeer veel gemakkelijker en productiever.

Aan helpers geen gebrek. Dat is alleen uiteraard nooit gratis!

Gisteren ben ik dus met Frank de koelkast wezen halen. In de winkel stonden er gelijk 6 jongens te dringen om hem de auto in te mogen sjouwen (uiteraard voor een fooi). Dat was voor ons wel prettig, dus onder Frank's deskundige aanwijzingen lag die in een mum van tijd achterin de pick-up op een matras. Voorzichtig naar huis gereden en uitgeladen. Toen 24 uur laten staan alvorens hij aan kan. Dat was dus vandaag. Frank wilde wel juichen dat hij een koelkast had, maar niet te vroeg, want eerst moest maar even blijken dat hij het ook echt deed. Ook dat is hier een verrassing. Maar gelukkig, hij doet het. En de eerste ijsjes liggen er ook al in...!

De loungebank is af. Nu de kussens nog.

Mooi uitzicht vanaf de bank...

Vanmiddag heb ik met Frank de loungebank af gemaakt. We zijn best tevreden over het resultaat. Maar het was wel een aanzienlijk lastiger klus dan ik aanvankelijk had gedacht. De afwerking ervan laat nog op zich wachten, omdat het deze week gekochte hout zo nat is, dat je er nog niets mee kunt. Niet frezen, niet schuren, niet lakken. Dat kan over een paar weken (maanden?) pas. Het hout was zelfs zo nat dat je bij het schroeven soms het water er uit geperst zag worden. Maar goed hout koop je hier dus nergens. Nu is het de beurt aan de dames om de kussens er voor te maken. Van de week hebben ze op de markt daarvoor matrassen gekocht waarvan ik het schuim al op maat heb gesneden.

Ja, dit is een restaurant! En nee, er ligt geen sneeuw, maar alles is gewoon stoffig...

Lekker gegeten in 2+1

Vanavond hebben we de eerste rit met zijn allen gedaan met de double cab. We zijn zo waar uit eten geweest! In een oranje gekleurd restaurant, helemaal in stijl van Koningsdag. Stel je een stad voor met ca. 150.000 inwoners. Hierin bevinden zich slechts 3 a 4 etablissementen die zich 'restaurant' mogen noemen. Het is zaterdagavond. Wij zitten in een van die restaurants en zitten aan een van de twee bezette tafeltjes. Dat is het uitgaansleven in de provinciehoofdstad van Niassa, Lichinga. De bevolking is hier zo arm, dat die hier absoluut nooit komt. Hier komen alleen expats, en wij dus deze keer. Het eten was overigens wel lekker en ik heb mijn eerste biertje van deze vakantie gedronken: een lokaal Mozambikaans bier. Was best lekker, moet ik zeggen.

Beautiful lady...

Mozambikaans biertje

Tot besluit van deze vruchtbare dag, die zo anders liep als wij hadden gepland en om 6 uur afsloot met een mooie zonsondergang, nog maar eens een spelletje Dominion gespeeld. Blijft een erg leuk spel. Morgen vroeg gaan we richting Lake Malawi.

Avondzon op de huisjes van de achterburen

Mooie lucht boven Mitava