Balansdag...

Vandaag  rustig dagje (wij wel, Frank en Sandra niet). We hebben een paar heerlijke dagen aan Lake Malawi gehad. Goed voor de geest, maar wel slopend voor het lichaam. En vanmorgen door die vervelende wekker wakker geworden, die jammerende wekker die je niet uit kunt zetten en al af gaat als het nog donker is. Wat zijn we moe. Vanmorgen ben ik met Frank en Sandra naar de YWAM team meeting geweest. Dinis had mij gevraagd ook iets te delen.

Onze wekker...

Op het terrein vorderen de bouwactiviteiten gestaag. Was vorige week de grond uitgegraven, nu stonden de muurtjes van het fundament er al. Ze bouwen kleine huisjes waar gezinnen tijdens de DTS in kunnen verblijven. Leuk om zo het ontwerp van Frank vorm te zien krijgen.

De muurtjes van het fundament staan er al

Er wordt eten gemaakt voor alle werkers.

Even uitblazen van het werken in de zon.

Els was thuis gebleven om de kussens voor de loungebank te naaien, een flinke klus die wel af moet voor we maandag vertrekken. Wat vliegt de tijd. We willen er nog niet aan denken, maar we gaan al naar de slotfase van onze reis. Het plan is om maandag naar Itepela te gaan, daar te blijven slapen en dan door naar Liwonde National Park in Malawi voor een korte Safari. En daarna... daar willen we nu nog niet aan denken.

Hieronder nog een indruk van de 'kwaliteit' van de weg naar Meponda aan Lake Malawi.

Terug naar Lichinga

Hier hopen we nog eens terug te komen (en in hetzelfde gezelschap)!

Time flies, especially when you're having fun! Na 2 heerlijke dagen aan het Lake Malawi moeten we vanmorgen weer terug naar Lichinga. Frank en Sandra wilden nog een paar mensen in het dorpje bezoeken, maar het gerucht van hun aanwezigheid heeft zich blijkbaar al verspreid: ze komen zelf al aan gelopen naar ons stekkie. Omdat in de Mozambikaanse cultuur relatie vaak een vaag begrip is, is dat juist iets waar Frank en Sandra erg belang aan hechten: huwelijksrelaties, ouder-kind relaties, vriendschappen. Bedenk dat bijvoorbeeld een kind hier zijn eerste 2 levensjaren continue bij zijn moeder is (is het niet aan de borst dan wordt het gedragen op de rug) en dan vaak de volgende baby komt en een kind vanaf zijn 2e zo ongeveer aan zijn lot wordt over gelaten. Vaders zijn hier veelal helemaal buiten beeld en houden er vaak meerdere vrouwen op na. Trouw is een nagenoeg onbekend begrip. Wat dat betreft is het een kille cultuur, waarin mensen elkaar op allerlei manieren verwaarlozen. Vandaar dat een van de eerste dingen die mensen moeten leren is, hoe om te gaan met relaties. Het is mooi om te zien hoe Frank en Sandra met deze mensen om gaan en van ze houden.

Bouwen aan de relatie met de Mozambikanen

Intussen schiet ik nog wat fraaie plaatjes van dit idyllische stekkie.

Sommige bomen groeien hier horizontaal...

Tropical paradise...

Deze boom stond zomaar in het zand prachtig te bloeien.

Dit is niet ons afweergeschut, maar de 'schoorsteen' van het houtfornuis.

Ook om een andere reden zijn we later heel blij dat ze hierheen zijn gekomen. Bij hun vertrek nemen ze namelijk alvast het meeste van onze bagage mee naar de auto. Op z'n Afrikaans, dus op het hoofd. Heen hadden we dat in de kano gedaan, waarmee Els de wandeling op krukken door het mulle zand bespaard bleef.

Dit blijkt ons later een hoop gesjouw te schelen.

Terug was het plan om het zelfde te doen. Maar sinds gistermiddag was het meer erg onrustig geworden. Vreemd, want er stond niet veel wind. Maar de branding en de golven op het meer deden niet onder voor de Noordzee bij windkracht 5. Dan wordt het lastig om een kano te beladen en langs de kust te varen. De poging daartoe van Frank mislukte dan ook jammerlijk. De kano kwam te vroeg dwars op de golven te liggen, waarna de eerste de beste grote golf de kano over Frank heen sloeg. Dat was niet leuk. Xavier en ik sprongen te hulp en met de grootste moeite kregen we de kano weer op de kant. Maar ja, wat nu. Els per kano vervoeren bleek gewoon geen haalbare optie, dus zat er niets anders op dan toch maar met haar krukken richting auto te sjokken. Dat viel uiteraard niet mee door het zand. Uiteindelijk heeft ze zich kranig geweerd en konden we met enige vertraging de terugreis aanvaarden. Wat waren we blij dat onze Mozambikaanse vrienden de bagage al hadden mee genomen. Anders was dat misschien ook in het water gevallen en hadden we meerdere keren moeten lopen om het mee te krijgen.

De terugrit was weer boeiend, hobbelig en fraai. Begin van de middag waren we weer in Lichinga waar Frank direct naar een vergadering moest en Els met Sandra de stad in ging om stof voor de kussens van de loungebank te maken. Die moet wel af zijn als we weg gaan! Intussen gaf mij dat de gelegenheid om eens wat aan de blog te werken. Het viel niet mee om uit de talloze fraaie foto's te kiezen...

A room with a view

Je doet je ogen 's morgens open en ziet dit...!

Het eerste wat ik vanmorgen deed, was de bovenstaande foto vanuit ons bed maken. We hoefden er niet eens uit te komen voor het mooie uitzicht, tenzij we niet de hele dag door een klamboe wilden kijken natuurlijk. De zon scheen, maar wat minder uitbundig als gisteren. In de verte was het bewolkt en regende het. Als dat maar niet onze kant op komt! Maar het regenseizoen was toch over? Na het ontbijt vonden we het wel tijd voor een spelletje Dominion.

Spelletje # 8342 van Dominion, maar het blijft leuk

Weer een tropische plensbui

Toen betrok het echt en barstte een flinke tropische regenbui los. Het rieten dak dat zo perfect de zon tegen houdt, had met regen duidelijk meer moeite. Dus in allerijl alles in veiligheid gebracht en onze toevlucht tot onze hut genomen. Daar stond een krakkemikkig tafeltje, waaraan we nog gezellig gespeeld hebben.

Gevlucht naar onze hut om te schuilen en een spelletje te doen.

Els traint haar biceps

Toen het uiteindelijk droog werd en opklaarde, was het tijd voor een lekkere duik in het meer. Toch een stuk lekkerder dan de zee, omdat dit zoet water is. De dag vloog werkelijk om met opmerkelijk weinig doen (heerlijk!) en het was zo al weer tijd voor het avondeten. Dat werd al weer onder het genot van een mooie zonsondergang genuttigd en uiteindelijk in het snel ingevallen donker.

Heerlijk dollen in het water

Moe gespeeld...

De guard Xavier had al weer wat hout voor een vuurtje klaar gelegd. Niet dat het koud was of zo, maar gewoon omdat het gezellig is. Daar hebben we tot laat in de avond gezeten. Het was weer een mooie relaxte dag.

En weer een mooie zonsondergang

Frank's candlelight supper...

Relaxen aan het Lake Malawi

De route van Lichinga naar Meponda

Lake Malawi

Met uitstel van 1 dag zijn we dan vanmorgen toch op pad gegaan naar Lake Malawi. Na een nogal beroerde nacht met 2x stroomuitval, waarop de waakhond Kalubai zijn taak perfect uitvoerde door te gaan blaffen en janken toen dus ook de buitenverlichting er mee stopte, was eerst een stevige bak koffie noodzakelijk. Omdat we nu de Toyota Prado weer konden gebruiken zou voor ons de reis een stuk comfortabeler worden. In de Toyota Hilux moesten er anders twee achterin op de matras en gezien de kwaliteit van de weg (of liever gezegd het gebrek daaraan) was dat wel zo prettig. En het is uiteraard veel gezelliger zo. De Hilux kon deze dagen dan mooi door hun Australische vriend Andrew gebruikt worden. Die wacht ook al weken op reparatie van zijn auto. Andrew is tevens mede eigenaar van de stek in Meponda aan het meer van Malawi, zodat we elkaar weer fijn konden helpen.

De plaatselijke motorclub? Chinese kloon van een bekend Honda motorblokje...

In Lichinga de auto volgetankt bij het tankstation van Amerikaan Keith waar het volstond met brommertjes/lichte motorfietsen die je hier heel veel ziet. Hij zijn een soort inferieure Chinese klonen van de Honda SS50 die ik eind jaren 70 had.

Elk weekend 'koningsdagmarkt' in Lichinga...

We gaan Lichinga uit, waar elk weekend wel een koningsdagmarkt lijkt te worden gehouden en dan links af de borden Meponda volgen, dat aan Lake Malawi ligt. Meteen is het over met de verharde weg en hobbelen we vrolijk langs allemaal dorpjes. Naarmate de weg slechter wordt, wordt het landschap mooier en heuvelachtiger. Het laatste stuk gaat door het bos en uiteindelijk konden we het meer zien. De prachtige en eveneens erbarmelijke weg eindigt in het dorpje Meponda aan het meer. Daar gaan we rechtsaf richting het strand. Van een weg is nu echt geen sprake meer. We stuiteren over rotsblokken die overwoekerd zijn door de begroeiing. Volgens Frank leidt het pad echt ergens heen. Uiteindelijk parkeren we onder een immense boom en kunnen niet verder met de auto.

Kerkje langs de weg naar Meponda

Mooi uitzicht onderweg

Een Baoba, ook wel 'upside down tree' genoemd.

Ons kampement ligt nog zo'n 500 meter verderop. Gelukkig ligt er een kano, waarop we Els hijsen met haar krukken en alle spullen. Alles moesten we mee nemen, want in het dorp is nagenoeg niets te koop en water en stroom hebben we niet. Dit wordt een echt bushcamp weekend. Frank duwt de kano en wij sjokken over het strand. Uiteindelijk bereiken we de hutjes/huisjes van Andrew.

Els wordt tezamen met alle bagage in een kano gehesen en door Frank naar ons kampement gebracht.

Hier zullen we ons de komende twee dagen prima vermaken.

Ons nachtverblijf

Het is nèt niet buiten op het strand slapen...

Ons overdekte 'terras'.

Het nachtverblijf voor Frank, Sandra en Judah

Luxe toilet (stond gelukkig wel een wc-pot in).

De douche (nergens voor nodig, tegenover ons is het meer).

Hier zijn we nu wel aan toe...

Laten we vooral hopen dat John de Mol dit nooit ontdekt en er een van zijn idiote programma's gaat maken. Dit is zo ongerept en puur. Geen mens komt hier voorbij, dit is het ultieme onthaasten. We kunnen ons goed voorstellen dat deze plek favoriet is bij Frank en Sandra. En ook bij Judah; zon, zand en water, wat wil je als driejarige nog meer? Er is een centraal hutje met iets wat als keuken dienst doet (er wordt op houtvuur gekookt), waar ook een overkapping is en je dus altijd in de schaduw kunt zitten. Achterop het strand zijn twee slaaphutten: muurtjes met een dak erop, waarbij de 'vensters' bestaan uit muskietengaas. Wij zullen in een van deze hutten slapen. Er staat een twee- en een eenpersoonsbed in en vanaf je bed heb je uitzicht op het meer.

Uitzicht op de keuken

Iets hoger is nog een huisje waar Frank, Sandra en Judah slapen. Nadat we ons hebben geïnstalleerd is het relax-tijd en trekken Frank en ik een Mozambikaans biertje open. Dat is nu tenminste nog koel. Het meer lonkt en Frank geeft met Judah het goede voorbeeld. De dames doen een middagdut(je) en ik besluit ook dat het tijd is voor wat verkoeling. Het is werkelijk heerlijk. Zo moet het paradijs toch zo ongeveer zijn geweest! Judah heeft de grootste lol en krijg er geen genoeg van om een bamboestokje naar elkaar over te gooien. Hij gooit met een verbluffende precisie voor een driejarige.

De vissers halen hun netten leeg; een slechte vangst vandaag...

Het is heerlijk weer en een stuk warmer dan in Lichinga. Ook een stuk vochtiger en dus benauwder. Maar wat genieten we van de rust. Een betere plek om te onthaasten is er niet. Tegen het eind van de middag gaan Frank en Sandra de 'keuken' in. Dat is ook een avontuur op zich: koken op een houtvuur. En je moet op tijd beginnen, want je wilt wel voor het donker aan tafel zitten. Dat lukt prima en we laten ons de maaltijd uitstekend smaken onder het genot van het uitzicht op het meer en de prachtige luchten die de ondergaande zon veroorzaakt.

Frank bezig aan een verre voorloper van de Boretti

Koken op zo'n apparaat is een ware kunst. Respect!

We lieten het ons goed smaken.

Na het eten is het al snel donker. En dan bedoel ik ook donker. Bijgevolg kunnen we genieten van het houtvuur op het strand, dat de guard (die heeft Andrew hier ook) al is klaar gezet. Hier kan geen Center Parcs aan tippen. This is the real deal. In de verte zien we de bliksem aan de overkant van het meer in Malawi. Het onweer zal ons echter niet bereiken. Om een uur of kwart over acht vinden we het wel bedtijd. De warmte verhindert ons echter om snel in slaap te vallen, dus het wordt wederom een onrustige nacht.

De zon gaat bijna onder

En de lucht wordt steeds mooier

Frank in (één van) zijn element(en): vuur

Gewijzigde plannen; vruchtbaar dagje

Deze dag verliep heel anders dan we aanvankelijk hadden gedacht. Het plan was om vandaag en morgen naar Lake Malawi te gaan. Er waren echter tal van redenen om dat uit te stellen. Ten eerste de enkel van Els. Hoewel het vanmorgen al een stuk beter ging als gisteravond, kon ze hem niet belasten. Gelukkig bracht Jennifer van het YWAM team haar krukken, die ze zelf inmiddels niet meer nodig had. Nu kon Els in elk geval door het huis strompelen. Ten tweede hadden Frank en Sandra net dit weekend een nieuwe guard. Niet handig om er dan meteen het hele weekend niet te zijn. Nu kon de beste man even geïnstrueerd worden. Ten derde zou misschien de double cab auto, de Toyota Prado, klaar zijn. Kortom, deze dag startte na het ontbijt met eitje meteen met een bezoek aan de stad om te beginnen met de markt. Ik denk niet dat het ooit echt zou wennen voor mij. De chaos, de stinkende vis, de slager met zijn botte bijl (jawel, hij stond weer enthousiast in beesten te hakken), de koeienkoppen, de kleine jongetjes die je spullen willen sjouwen om zo een extra centje te verdienen. Frank baant zich er behendig een weg door.

Na de markt maar eens bij de 'garage' langs om te kijken hoe het er mee staat. Als je dat niet doet, krijgen anderen altijd meer prioriteit. Plannen valt sowieso niet binnen de competenties van de gemiddelde Mozambikaan. In elk geval is dit een betrouwbaar persoon, zodat je niet bang hoeft te zijn dat je auto van originele onderdelen wordt gestript, welke dan vervangen worden door goedkope Chinese B-keuze. Voor de automonteur moeten we de sloppenwijk in over nauwelijks begaanbare onverharde paden. Auto's hebben hier een zeer zwaar leven, maar de witte pick-up doet het nog verrassend goed. Pas als Frank stopt herken ik de plek. Acher een rieten schutting is zijn 'werkplaats'; in de open lucht. Bepaald geen Bovag garage... Al eerder ben ik met hem bij de monteur geweest. Desondanks verbaas ik me opnieuw dat iemand zo kan en wil wonen en werken. Hij heeft de zaak aan huis, dus achterin hangt de was te drogen in de zon en ervoor staat het helemaal vol met auto's die gerepareerd moeten worden en autowrakken. En daartussen spelen zijn kinderen. Je kunt er je kont niet keren en het is me een volslagen raadsel hoe je zo aan auto's kunt sleutelen. Een smeerbrug? nooit van gehoord. Je kruipt gewoon onder de auto met je rug op een stuk karton en monteert zo hele versnellingsbakken en motorblokken uit en in auto's. Waarom ziet men niet in dat met wat simpele ingrepen ze zich zouden kunnen onderscheiden als 'betere' garagewerkplaats? Gewoon de bende opruimen, de wrakken verwijderen. Alle auto's wat netter neer zetten. Kost allemaal niks, maar maakt gelijk een stuk betere indruk.

Garagewerkplaats of autokerkhof? Je blijft je verbazen.

Je werkt er, woont er, je kinderen spelen er.

Lekker veel ruimte om te werken...

Van de lijst met 18 punten bleken de er een hoop nog niet gedaan te zijn. Maar hij zou hem vandaag wel rijdend krijgen. Na een tijdje ter plekke gewacht te hebben werd afgesproken dat hij de auto aan het eind van de middag af zou leveren. Na een herhalingstelefoontje is dat zowaar gebeurd, zodat we morgen met de double cab naar Lake Malawi kunnen gaan. Dat betekent toch een stuk comfortabeler reis dan met de pickup, waar er 2 personen achterin de bak moeten. Eventjes is dat wel leuk, maar niet voor een rit van 2 uur.

Eindelijk is de rode Toyota Prado terug. Alleen voor het weekend. Dinsdag gaat hij weer terug.

Zoals ik gisteren al schreef waren Sandra en Els gisteren in de 'Kijkshop', een winkel van Sinkel, waar de meeste producten achter glas staan. En daar stond zo maar ineens: een dubbeldeurs koelkast! Een koelkast, nou en? Ja, een koelkast! Bedenk dat Frank en Sandra in februari vorig jaar eindelijk een stroomaansluiting kregen en dat de koelkast die met de eerste container was mee gekomen het daarna slechts anderhalve maand heeft gedaan. Daarna talloze keren gepoogd het ding te repareren. Moet je uiteraard zelf doen, want hier een monteur bellen gaat even niet lukken... In november waren ze daar wel klaar mee, de koelkast bleek niet te repareren. Na een gift voor een nieuwe begon de zoektocht daar naar. Even naar de Mediamarkt gaan is er hier ook niet bij. In heel Lichinga en in de wijde omtrek was er geen te vinden. Daar is hier gewoon geen markt voor met al die armoede om je heen. Dan maar uit Malawi halen, want daar hebben ze er wel? Geen optie, want na een paar honderd kilometer achter in de auto over alle hobbel-de-bobbel weggetjes en dan is die ook weer stuk. De laatste weken waren ze in contact met iemand in Maputo (de hoofdstad, ligt helemaal in het zuiden, zo'n 2400 km verderop). Daar is nog wel eens iets te verkrijgen wat hier absoluut onmogelijk is. Die zou dan hier ingevlogen worden, of per vrachtwagen hierheen komen. Maar communicatie is ook niet het sterkste punt van menig Mozambikaan. Afgelopen week nog geprobeerd een merk en typenummer aan hem te ontfutselen, zodat ze konden kijken of ze die wilden. Het enige wat terugkwam was het aantal liters... Om moedeloos van te worden. En toen ineens zag Els hem staan: exact de dubbeldeurs koelkast van het merk en type die ze zo graag wilden. Een echte gebedsverhoring! Maar eh, een koelkast, is dat zo'n big deal dan? Jazeker. Wij zijn er zo aan gewend dat het net zo logisch is als water uit de kraan of elektriciteit uit het stopcontact. Maar ook dat zijn hier absoluut geen voor de hand liggende zaken. Het niet hebben van een koelkast in een warm land heeft veel impact op het dagelijks leven. Omdat je je spullen niet kunt bewaren ga je minimaal om de dag naar de markt en dat kost (veel) tijd. Bepaalde producten zet je gewoon uit je hoofd, zoals bijv. verse melk. Dat is ook moeilijk te verkrijgen hier, dus als het er is wil je juist meer inkopen. Restjes bewaren? Gaat niet. Nooit eens iets kouds drinken, alles is minimaal op kamertemperatuur (momenteel zo'n 22-24 graden). Dus ja, zoiets vanzelfsprekends (voor ons) als een koelvriescombi maak het leven hier zeer veel gemakkelijker en productiever.

Aan helpers geen gebrek. Dat is alleen uiteraard nooit gratis!

Gisteren ben ik dus met Frank de koelkast wezen halen. In de winkel stonden er gelijk 6 jongens te dringen om hem de auto in te mogen sjouwen (uiteraard voor een fooi). Dat was voor ons wel prettig, dus onder Frank's deskundige aanwijzingen lag die in een mum van tijd achterin de pick-up op een matras. Voorzichtig naar huis gereden en uitgeladen. Toen 24 uur laten staan alvorens hij aan kan. Dat was dus vandaag. Frank wilde wel juichen dat hij een koelkast had, maar niet te vroeg, want eerst moest maar even blijken dat hij het ook echt deed. Ook dat is hier een verrassing. Maar gelukkig, hij doet het. En de eerste ijsjes liggen er ook al in...!

De loungebank is af. Nu de kussens nog.

Mooi uitzicht vanaf de bank...

Vanmiddag heb ik met Frank de loungebank af gemaakt. We zijn best tevreden over het resultaat. Maar het was wel een aanzienlijk lastiger klus dan ik aanvankelijk had gedacht. De afwerking ervan laat nog op zich wachten, omdat het deze week gekochte hout zo nat is, dat je er nog niets mee kunt. Niet frezen, niet schuren, niet lakken. Dat kan over een paar weken (maanden?) pas. Het hout was zelfs zo nat dat je bij het schroeven soms het water er uit geperst zag worden. Maar goed hout koop je hier dus nergens. Nu is het de beurt aan de dames om de kussens er voor te maken. Van de week hebben ze op de markt daarvoor matrassen gekocht waarvan ik het schuim al op maat heb gesneden.

Ja, dit is een restaurant! En nee, er ligt geen sneeuw, maar alles is gewoon stoffig...

Lekker gegeten in 2+1

Vanavond hebben we de eerste rit met zijn allen gedaan met de double cab. We zijn zo waar uit eten geweest! In een oranje gekleurd restaurant, helemaal in stijl van Koningsdag. Stel je een stad voor met ca. 150.000 inwoners. Hierin bevinden zich slechts 3 a 4 etablissementen die zich 'restaurant' mogen noemen. Het is zaterdagavond. Wij zitten in een van die restaurants en zitten aan een van de twee bezette tafeltjes. Dat is het uitgaansleven in de provinciehoofdstad van Niassa, Lichinga. De bevolking is hier zo arm, dat die hier absoluut nooit komt. Hier komen alleen expats, en wij dus deze keer. Het eten was overigens wel lekker en ik heb mijn eerste biertje van deze vakantie gedronken: een lokaal Mozambikaans bier. Was best lekker, moet ik zeggen.

Beautiful lady...

Mozambikaans biertje

Tot besluit van deze vruchtbare dag, die zo anders liep als wij hadden gepland en om 6 uur afsloot met een mooie zonsondergang, nog maar eens een spelletje Dominion gespeeld. Blijft een erg leuk spel. Morgen vroeg gaan we richting Lake Malawi.

Avondzon op de huisjes van de achterburen

Mooie lucht boven Mitava