Er was een tijd van komen, nu is de tijd van gaan...

En daar is 't dan; de dag die we wisten dat zou komen is eindelijk hier... Vandaag is het helaas al weer tijd voor onze huisreis. Na het ontbijt nog even vlug wat foto's uitwisselen, wat apparatuur opladen voor onderweg en de boel in de auto laden en op naar Lilongwe Airport. Als we er bijna zijn, realiseren we ons dat de iPhone van Els nog aan de lader ligt op de YWAM basis... Wat is wijsheid? Voor terug rijden is geen tijd meer. Opsturen? Komt nooit aan in Nederland. Bij deze heeft Sandra dus ook een smartphone en kopen wij voor Els maar een nieuwe.

Vanwege de enkel van Els had ik al rolstoelbegeleiding voor tijdens de vlucht geregeld. Lange einden lopen op de vliegvelden en in rijen staan is voor haar geen optie, zeker omdat ze de geleende krukken dan niet meer heeft. Op Lilongwe staat er keuring een rolstoel klaar. De paspoortcontrole is daar op de eerste verdieping en er is geen lift, dus kan Els daar met de rolstoel niet komen. Geen probleem meneer; dan loopt u toch gewoon met de beide paspoorten even naar boven en dan laten wij u hier beneden er wel door richting het vliegtuig. Hoezo 'controle'??? De rolstoelbegeleiding blijkt een heuse VIP-behandeling te zijn. Johan Cruijff had gelijk toen hij zei: 'Elk nadeel hep zun voordeel'. We hoeven nergens in de rij te staan en worden keurig door iemand van de luchthaven begeleid. Dat leidt soms tot spectaculaire situaties.

De dame van de incheckbalie rijdt Els naar het vliegtuig...

Kunt u de trap oplopen?

Nee, nou we nemen zelf ook liever de lift

Zodat we niet in die rij hoeven te staan.

Op Lilongwe vonden ze het beter dat Els niet zelf de trap op zou strompelen, het vliegtuig in. Zo'n slurf als we hier hebben, kennen ze daar niet. Dus werd de personenlift in stelling gebracht en gingen we langs de rij die stond te boarden als eerste het vliegtuig in.

In Addis Ababa stond de rolstoel ook al weer klaar en werd het nog wat spannender. We reden het terminalgebouw in en daar moest even van rolstoel gewisseld worden voor een exemplaar dat wat beter reed. Op de roltrap wel te verstaan. Er was ook daar geen lift, dus de begeleider zette zich schrap op de roltrap achter de rolstoel met Els er in. Ik lachte me helemaal suf. Toen ik dit later in Frankfurt aan de begeleidster daar liet zien, zei ze: als ik dat hier doe, ben ik meteen mijn baan kwijt...

Nee mevrouw, we hebben in Addis Ababa geen lift, maar wel een roltrap!

In Frankfurt hadden ze overigens de rolstoel niet klaar staan: foutje! Maar daar was het nog wat luxer, want ten eerste waren er wel liften en ging het transport met een golfkarretje. Dat scheelt op zo'n groot vliegveld heel wat geloop.

Op Schiphol ging het ook soepel en werd Els met de handbagage langs alle controles geloodsd, terwijl ik even op de koffers wachtte. Gelukkig waren die er beide, zodat we al snel met de jongens - zowel Laurens als Christiaan waren ons komen ophalen - naar huis konden. Om zo snel mogelijk het bed in te duiken; man wat waren we moe!

--- Dit was het laatste bericht van deze blog ---

Van het werk van Frank en Sandra is een film in de maak. Zodra deze gereed is, zal ik hem hier ook posten. Abonneer je op deze blog om die melding niet te missen. Intussen is een trailer van die film te bekijken op Youtube.