 |
| Hier hopen we nog eens terug te komen (en in hetzelfde gezelschap)! |
Time flies, especially when you're having fun! Na 2 heerlijke dagen aan het Lake Malawi moeten we vanmorgen weer terug naar Lichinga. Frank en Sandra wilden nog een paar mensen in het dorpje bezoeken, maar het gerucht van hun aanwezigheid heeft zich blijkbaar al verspreid: ze komen zelf al aan gelopen naar ons stekkie. Omdat in de Mozambikaanse cultuur relatie vaak een vaag begrip is, is dat juist iets waar Frank en Sandra erg belang aan hechten: huwelijksrelaties, ouder-kind relaties, vriendschappen. Bedenk dat bijvoorbeeld een kind hier zijn eerste 2 levensjaren continue bij zijn moeder is (is het niet aan de borst dan wordt het gedragen op de rug) en dan vaak de volgende baby komt en een kind vanaf zijn 2e zo ongeveer aan zijn lot wordt over gelaten. Vaders zijn hier veelal helemaal buiten beeld en houden er vaak meerdere vrouwen op na. Trouw is een nagenoeg onbekend begrip. Wat dat betreft is het een kille cultuur, waarin mensen elkaar op allerlei manieren verwaarlozen. Vandaar dat een van de eerste dingen die mensen moeten leren is, hoe om te gaan met relaties. Het is mooi om te zien hoe Frank en Sandra met deze mensen om gaan en van ze houden.
 |
| Bouwen aan de relatie met de Mozambikanen |
Intussen schiet ik nog wat fraaie plaatjes van dit idyllische stekkie.
 |
| Sommige bomen groeien hier horizontaal... |
 |
| Tropical paradise... |
 |
| Deze boom stond zomaar in het zand prachtig te bloeien. |
 |
| Dit is niet ons afweergeschut, maar de 'schoorsteen' van het houtfornuis. |
Ook om een andere reden zijn we later heel blij dat ze hierheen zijn gekomen. Bij hun vertrek nemen ze namelijk alvast het meeste van onze bagage mee naar de auto. Op z'n Afrikaans, dus op het hoofd. Heen hadden we dat in de kano gedaan, waarmee Els de wandeling op krukken door het mulle zand bespaard bleef.
 |
| Dit blijkt ons later een hoop gesjouw te schelen. |
Terug was het plan om het zelfde te doen. Maar sinds gistermiddag was het meer erg onrustig geworden. Vreemd, want er stond niet veel wind. Maar de branding en de golven op het meer deden niet onder voor de Noordzee bij windkracht 5. Dan wordt het lastig om een kano te beladen en langs de kust te varen. De poging daartoe van Frank mislukte dan ook jammerlijk. De kano kwam te vroeg dwars op de golven te liggen, waarna de eerste de beste grote golf de kano over Frank heen sloeg. Dat was niet leuk. Xavier en ik sprongen te hulp en met de grootste moeite kregen we de kano weer op de kant. Maar ja, wat nu. Els per kano vervoeren bleek gewoon geen haalbare optie, dus zat er niets anders op dan toch maar met haar krukken richting auto te sjokken. Dat viel uiteraard niet mee door het zand. Uiteindelijk heeft ze zich kranig geweerd en konden we met enige vertraging de terugreis aanvaarden. Wat waren we blij dat onze Mozambikaanse vrienden de bagage al hadden mee genomen. Anders was dat misschien ook in het water gevallen en hadden we meerdere keren moeten lopen om het mee te krijgen.
De terugrit was weer boeiend, hobbelig en fraai. Begin van de middag waren we weer in Lichinga waar Frank direct naar een vergadering moest en Els met Sandra de stad in ging om stof voor de kussens van de loungebank te maken. Die moet wel af zijn als we weg gaan! Intussen gaf mij dat de gelegenheid om eens wat aan de blog te werken. Het viel niet mee om uit de talloze fraaie foto's te kiezen...
