Naar Itepela

Vandaag was de eerste dag van de rest van onze vakantie... Graag wilden we in Itepela kijken, omdat we daar ook zo veel over gehoord hadden. Ten tijde van de Portugezen heette Itepela nog Estacao Catur. In Itepela woont Pedro (spreek uit: Pedru) met zijn Braziliaanse vrouw Aldenice en Geraldo en Luisa met hun 3 kinderen. Zij zijn een goed voorbeeld van de visie die YWAM hier heeft: dat zo veel mogelijk Mozambikanen zelf het werk over nemen.

We rijden Itepela binnen, een lang gerekt dorp met meerdere kernen

De snelweg naar Itepela...

...is een heuse uitdaging...

De fiets is een universeel transportmiddel

In Itepela

En dit krijg je als je de schilder die de bordjes maakt analfabeet is (let op linker bordje)

Itepela ligt ten zuiden van Lichinga en het is goed te combineren met onze reis naar Malawi, waar we na een safari in Lilongwe op donderdag weer op het vliegtuig zullen stappen. De reis gaat vanaf Lichinga weer over de erbarmelijke overwegend onverharde wegen met gaten en kuilen. Dit blijkt echter nog niets te zijn in vergelijking tot de weg naar Itepela, wat toch een dorp met een regiofunctie is. Van een weg is nauwelijks nog sprake; wij noemen dit hier een karrenspoor. Wonder boven worden overleeft de auto dit alles weer en komen we bij het huis van Geraldo en Luisa aan, waar we ook zullen verblijven tot de volgende ochtend. Geraldo is helaas een paar dagen weg, maar Luisa verwelkomt ons en verzorgt ons uitstekend. Bij Geraldo en Luisa is het een komen en gaan van mensen, groot en klein. Onze aanwezigheid is niet onopgemerkt gebleven: er komen hier vrijwel nooit blanken.

Luisa, de vrouw van Geraldo

Judah en kinderen van Itepela

Doorlopend bezoek bij Luisa (links)

Avondeten met Luisa en de kinderen

Frank en Sandra vertellen ons over Geraldo en zijn bijzondere rol in de Itepela gemeenschap. Geraldo heeft hier een klein laboratorium, waarmee hij letterlijk mensenlevens redt. Vooral verwaarloosde malaria is hier een groot probleem. Geraldo heeft een cursus gedaan en stage gelopen in het ziekenhuis in Lichinga. Op zich is dat al een fenomeen dat ze hier niet kennen. Al snel had hij veel betere resultaten dan de artsen in het ziekenhuis. Het verschil: Geraldo geeft om de mensen. Toen begon men hem te paaien, maar Geraldo kende zijn roeping: Itepela. Toen wilde men hem wel directeur van het gezondheidscentrum maken. Heel verleidelijk, maar dan ben je meteen een pion van de overheid: de goeie halen ze naar Maputo, de slechte sturen ze dus naar dorpjes als Itepela. Inmiddels heeft hij het vertrouwen van veel dorpelingen gewonnen, want aanvankelijk was er de nodige achterdocht: deze man stal immers je bloed (voor malariaonderzoek). Op een gegeven moment was er oude man die door zijn eigen kinderen voor dood was achter gelaten. Uiteindelijk heeft Geraldo hem gediagnosticeerd en zijn leven gered. Hierop zei hij: mijn eigen kinderen houden niet van mij, maar Geraldo wel. Vervolgens kwam hij met een van zijn zwaar zieke kleinkinderen bij hem; ook dat leven werd gered. Uiteindelijk heeft hij meerdere kleinkinderen van de man kunnen behandelen en won zo het vertrouwen van de mensen in het dorp. Verscheidene inwoners zijn Christen geworden.

Pedro, een enthousiast verteller van wat God in zijn leven heeft gedaan

Die middag zijn we bij Pedro langs geweest. Pedro is een innemende man. Heeft in 2004 een DTS bij YWAM gedaan, die zijn leven radikaal veranderde. Sinds 2007 woont hij met zijn vrouw in Itepela. Hij is een man met een sterke visie, die weet dat God hem hier geroepen heeft. Zo leidt hij onder andere mensen op tot timmerman. Hier is David Fischer uit Almere ook twee keer geweest en heeft er les gegeven (zie hier een video hierover). Probleem is dat veel van de deelnemers een bedroevend laag niveau hebben. Ze kunnen niet lezen en schrijven, spreken geen Portugees of kunnen niet rekenen. Werkelijk alles moet ze worden bijgebracht. Ook moet ze worden bijgebracht om te plannen, zich op de toekomst te richten. Een Mozambikaan lijdt in het algemeen aan extreem korte termijn denken. Als je geld hebt, dan maak je het op. Is er eten, dan maak je dat op. Zo heeft Pedro een voorraadschuur gebouwd, waar mensen de opbrengst van hun land kunnen opslaan.

Het klaslokaal voor de timmerschool; nu er geen les is lopen de geiten er rond

De 'kerk' in Itepela

Judah gaat een grote avocado te lijf

v.l.n.r: Els, Aldenice, Pedro, Paul

Vrouw uit Itepela met haar dochtertje Esperanza (hoop)

Itepela, de buren van Pedro en Aldenice

's Avonds eten we bij Luisa en de kinderen. Frank en Sandra hebben o.a. kip mee gebracht en voor de kinderen is het werkelijk een feestmaal. In Itepela is geen stroom, dus is het vroeg donker. We praten nog wat na bij kaarslicht en een enkele spaarlamp, die draait op een accu plus omvormer en we gaan vroeg naar bed. Morgen willen we vroeg op pad naar Liwonde National Park in Malawi.

De gastvrijheid van de Mozambikanen kent geen grenzen...